از زمان کودکی ام، وقتی با صحنه های وحشیانه در برخورد با افرادی که مثلاً حجاب نداشتند یا با مسائلی از این دسته روبه رو می شدم همیشه سوالی در ذهنم به میان می آمد که اگر موهای سر یک نفر نباید دیده شود، و آن قدر بد است که این کار به دستگیری، بازجویی و حتی گاهی به قتل وی منجر می گردد، پس چرا در زمان آفرینش کاملاً عریان به دنیا می آید؟!
آن آفریننده نمی توانست این چیزهای بد را اصلاً به وجود نیاورد یا از همان اول داخل یک پارچه ای، برگی بپیچاند و بعد از شکم مادرش بیرون بیاورد؟!
بعدها در زمان نوجوانی با صحنه تاسف بار و جانسوزی روبه رو شدم که هیچ گاه از یادم نمی رود.
نیروهای حفاظت و اطلاعات نیروی هوایی رژیم اسلامی در محوطه منازل سازمانی قصر فیروزه به خاطر به اصطلاح بدحجابی یک دختر زیباروی، با قنداق اسلحه به سرش ضربه ای زدند که به فاصله چند دقیقه تا رسیدن به بیمارستان قصر فیروزه غرق در خون شد و در مقابل چشمانم جان سپرد.
این مقدمه کوتاهی بود تا در اینجا پس از انتشار تصویر نیمه عریان بازیگر محبوب سینمای ایران و جهان در رسانه های اروپایی و یورش سپاهیان اسلام به وی، به مواردی راجع به آن اشاره کنم.
گرچه عده بسیاری با دیدن تصویر گلشیفته فراهانی خشمگین شده و با نوشتن پیام های توهین آمیز بر بی خردی خود صحّه گذاشته اند، اما این اقدام از طرف این بانوی شجاع ایرانی بسیار قابل ستایش است.
برخورد با گلشیفته مرا یاد حمله جمعی از نادانان به خودم انداخت.
زمانی که تابوی اسرائیل، یا همان دشمن فرضی رژیم را شکستم.
تصور کنید در میان عده بیشماری که کلمه "یهودی" جزء رکیک ترین فحش هایشان محسوب می شود، به سرزمین یهودیان سفر کردم و با آنان از هدف های مشترکی سخن گفتم.
پس از آن به جای توجه به ضربه مهلکی که درست بر نقطه ضعف رژیم وارد ساختم، حملاتی به شخص من از طرف آنانی که به اصطلاح خود را روشن دانسته و در تلاش برای دمکراسی هستند، انجام گرفت؛ در حالی که این جهت گیری ها به خوبی روشن کرد که این افراد بر سر یک سفره با اسلام گراها نشسته اند و طبیعتاً فرسنگ ها از معنای دمکراسی و آزادی به دورند.
نکته اینجاست که اینگونه جبهه گیری ها و بدگویی ها نه تنها از سوی حامیان حکومت و اسلام و اصلاح طلبان صورت می گیرد، بلکه متاسفانه از طرف برخی از مردمی هم مطرح می گردد که انگار اسلام در تک تک سلول های مغزیشان جای گرفته و انسانیت را از آن ها ربوده است و این مسئله اولاً همراهی با حامیان حکومت را در بر داشته و دیگر آنکه باعث ناامیدی ها و از میان رفتن همگرایی در بین مبارزین راه آزادی شده است.
در راه رسیدن به آزادی و دست یابی به دمکراسی حقیقی، روش های گوناگونی وجود دارد که بدون تردید یکایک ما در انجام آن به نوعی توانایی و مسئولیت داریم.
برای فردای آزاد ایران، بایستی به مبارزه در دو بخش کلی پرداخت.
اول مقابله با بی خردی، خرافات و قوانین ابلهانه مذهبی به ویژه اسلام، که اصولاً بر ضدّ انسان و اجتماع بوده و کاملاً در تضاد با طبیعت بشر است.
و دوم تلاش برای سرنگونی حاکمیت دیکتاتوری مذهبی و تبدیل آن به یک نظام سکولار و دمکراتیک.
روشن است که هنرمندان بیش از همه می توانند نقش های کلیدی و موثرتری را ایفا کنند. آن هم در این آستانه که ضرورتش بیش از هر زمان دیگری احساس می شود.
دسته ای از هنرمندان در داخل کشور نه تنها در این راه هیچ تلاشی نمی کنند، بلکه شوربختانه حتی دست به حمایت مستقیم از رژیم اسلامی می زنند و یا بر ضد مردم و رستاخیز آنان فعالیت می کنند. که در این باره نمونه های بسیاری قابل ذکر است. اما خوشبختانه هنرمندان روشن و وطن پرستی نیز حضور دارند که همواره برای روشنگری و بازگویی حقیقت در تلاشند.
گلشیفته فراهانی به درستی هرچه تمام با شکستن تابوهای ناآگاهان از هر دو راه برای مبارزه استفاده کرد که در جای خود شایان تقدیر است.
عریان شدن این بانو پیام های بسیاری دارد، از جمله "نه" گفتن به حکومت ضدّ زن، که بیش از 14 قرن است که بر سر ایرانیان سایه سیاهی افکنده است.
همچنین در سه دهه گذشته که به واسطه آن میلیون ها نفر امروز دیگر بین ما نیستند و یا در گوشه و کنار دنیا آواره اند و "نه" گفتن به روی دیگر سکه رژیم، یعنی اصلاح طلبان که با حیله گری، همچنان در پی بقای حکومت جنون هستند.
و "آری" گفتن به آزاد زیستن و اندیشیدن، به برده نبودن و بازگشتن به حقیقتِ انسان بودن.
در نتیجه چگونه پوشیدن و نوشیدن که تنها قراردادهای خودساخته افراد است، هرگز نمی تواند به کسی صدمه بزند. ولی به خاطر خرافات و عقاید مذهبی با شمشیر سر دیگران را قطع کردن، با گلوله سینه ای را شکافتن، شکنجه، تجاوز و حلق آویز کردن است که هیچ جایی از انسانیت باقی نمی گذارد.
به امید آزادی اندیشه
کاسپین ماکان
